Była młoda. Czy piękna? To już nie Jej było oceniać.
Swoją delikatnością zadziwiała każdego,
kto tylko był w stanie przystanąć i zajrzeć w głąb jej duszy.
Kto potrafił ją zrozumieć, nie traktując szablonowo.
Codziennie przechadzała się po mrocznych ulicach wsi.
Choć mogła pozwolić sobie na wiele, po latach
w końcu wyrzekła się wszystkiego.
Nikt jej w tym nie przeszkadzał, Nikt nie mówił, co ma robić.
Wykształcenie pozwalało Jej zostać kim tylko zechce.
Ale, siadając na ławce, łącząc się z jeziorem,
Jej myśli wirowały tylko w jednym kierunku.
Jak cudownie byłoby sprzedawać teraz w sklepie pieczywo,
układać kosze z warzywami i owocami w warzywniaku,
czuć zapach wędlin, podczas ich krojenia w rzeźniku.
Przecież wszędzie tam można spotkać, choć raz na pewien czas,
mężczyznę, któremu Ona oddała swoje życie, swoją miłość.
Myśłała o tym, ile razy Jego wzrok spoczął na Ich oczach,
ile razy, gdy Ona nie mogła, Panie sprzedające słyszały Jego,
zawsze wyczekiwane przez Nią „Dzień dobry”.
Miała gdzie mieszkać. Ale, czy tego chciała?
Wiedziała, jak dobrze traktuje ludzi, również potrzebujących.
Dlatego, myślała, zostać bezdomną. Wtedy On Ją zauważy.
Podejdzie, porozmawia, przykryje swoją kurtką w mrożny wieczór.
"Jakież to byłoby szczęście" - rzekła do siebie. Sama słysząc swój głos.
I jak nigdy wcześniej poczuła Jego dotyk, serce i dusze.
Każdego dnia i nocy chciała być kimś innym.
Do chwili, aż usłyszała: „Jestem przy Tobie Kochanie”.
Ktoś dotknął Jej włosów swymi dłońmi. To był On.
Po chwili tuląc się do Niego we łzach kapiących na Jego koszule, zrozumiała.
Choć często jest to bardzo trudne, w życiu najlepiej jest być tylko sobą.

Salvador Dali "Wschód, zachód, południe, północ" – kopia obrazu na płotnie, 100x50cm

Pamiętasz, ile lat mnie znasz?
Czy powiedziałeś mi kiedyś,
że  mnie kochasz?
Nie słyszysz, gdy milcząc, mówię Tobie,
jak bardzo tego potrzebuje?
Dlaczego tak się ukrywasz,
pod płaszczem myśli i przeszłości?
Milczysz, gdy chcę Cię usłyszeć.
Mówisz, że mnie znasz.
Tylko, że tego nie potrafię,
nawet ja sama.
Chwyć mnie za rękę,
popatrzmy sobie w oczy.
Płaczesz teraz, tak jak ja?
Nie wstydź się tego.
Poczuj w swoich łzach mnie,
jak ja czuje Ciebie.
Niech to, co się zdarzyło,
będzie największą nauką dla nas.
Nie zapominając, o tym co było,
zatrzymajmy się właśnie teraz u celu,
o którym marzymy od pierwszych chwil.
Nie krążmy dłużej, widząc wszystko,
wszystko, poza nami.                                                                                                                                                                                    "The Bellelli Family" Edgar Degas

Trzydzieści lat temu miało się zakończyć.
A, ono dopiero się rozpoczyna. Życie.
Jak to możliwe, przecież tak wiele już przeszła?

Co kilka dni wychodziła z domu.
Gdzie? Nie wiadomo.
Po co? By pomyśleć z daleka od wszystkich.
O czym? O kim? Skrycie trzymała w sercu.

Tego dnia nie ściągnął jej do siebie zapach jeziora,
bezkres spokojnej wody, której się zwierzała.
Skręciła w uliczkę, której od lat nie odwiedzała, nie potrafiła.

Dworzec kolejowy, przez którego przechodzi setki osób dziennie.
Osób, które w swoim pędzie go nie zauważają, nawet przystając.
Była tym zdziwiona i to bardzo. Tylko dlaczego?
Skoro dla niej samej, to miejsce nie istniało, choć jej rodzinie dawało chleb.

W końcu, nadszedł ten dzień, usiadła obok ławki na której siedziała starsza pani.
Cała siwiuteńka i rozpromieniona, jak gdyby miała przeżyć najwspanialszy dzień.
Widziała, jak młoda dziewczyna się przejmuje. I od razu opowiedziała jej, o swoim życiu.

Ocierała łzy, mówiąc, o wielkiej miłości, o latach oczekiwań.
Ciemnowłosa kobieta, przez dłuższą chwile, nie wypowiedziała słowa.
Zastanawiając się, czy to wszystko jej się śni. Kto tu jest kim?
Aż w końcu z piskiem nadjechał pociąg, otworzyły się drzwi.

Do dzisiejszego dnia nie wiadomo, która z pań pierwsza ruszyła z miejsca.
Ale, jedno jest pewne, zrobiły to tak szybko, wręcz niemożliwie.
Dopiero, kiedy dworzec prawie całkowicie opustoszał, znów spojrzały na siebie.

W pewnym momencie, pełne zmarszczek dłonie, dotknęły tych delikatnych.
Przygotuj się moja droga. To od dziś będzie Twój drugi dom.
Ja od trzydziestu lat przychodzę tu z nadzieją i miłością.
Mówiąc to, przeżegnała się i spojrzała w górę.

Tak. Ta kobieta, której zwierzyła się ze swoich uczuć, od pierwszych chwil wiedziała.
Rozpoznała serce, które cierpi, jest pełne nadziei, kocha, tęskni, codziennie prosi.
Przed opuszczeniem dworca powiedziała, nie przestawaj trwać.

I tak nie przestaje, przychodzi, dzień w dzień, odcięta od świata.
Pojawiają się pierwsze siwe włosy na jej skroni,
a mimo tego, nie rezygnuje, jest pewna, nie zmienia drogi.
Przecież obiecał, przecież kocha. Wciąż powtarza, trzymając list sprzed lat.

                                                   Claude Monet "Stacja Saint Lazare"

Zamknięta w szklanej bańce.
Przemierzam swoje myśli,
przeszłość miesza się z przyszłością.

Widzę, jedynie delikatną naturę,
wtapiając się w powietrze.
Moją kobiecość pochłania wiatr,
rozkruszający z pozoru mocne serce.

Nie mów, że zmierzam donikąd.
Nie pozwalaj, aby ktoś stał się Tobą.
Pozostawiaj często, ale tylko w rozkoszy.

Dotykaj mnie wzrokiem, który wciąż skrywasz,
mówiąc ciałem, godzinami, dniami, nocami.
Przytulaj, to co we mnie niewidoczne,
co tylko Ty znasz, w bezszelestnym milczeniu uczuć.


















Raphaelle Monti "The veiled lady"

Czym  jest realizm?
Prawdą, wydobywającą się
z mojego ciała, przybierającą kształt
moich ust wypowiadających słowa uczuć?

A, może to tylko fikcja?
I prawą są wyłącznie marzenia?
Ciemne, jak dym w kominie dni,
jasne, jak wianek, który mi nałożyłeś noce.

Jesteś moim nauczycielem, wiesz więcej.
Dlatego z pewnością znasz odpowiedź.
Wiesz, że prawda jest wszędzie,
dookoła, w marzeniach, tam, gdzie My.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          "Portret kobiety w ogrodzie"

Gdyby tylko wszyscy mogli podróżować, tyle co ja.
Każdego dnia, zwiedzać inny zakątek świata,
spotykać się z ludźmi z którymi pragnie się widywać,
rozmawiać, przez całe dnie i noce, obejmować.

Kim jestem, że moje życie jest tak pełne barw?
Kimś wyjątkowym? Nie zauważyłam.
Nigdy tego nie twierdziłam, wręcz przeciwnie.

Nie lubię mówić, że mam racje, ale tym razem tak jest.
Zobaczycie sami, gdy spotkacie mnie, gdzieś na drodze.
Może ja Was spotkam? Wy przecież nigdy tam nie dojdziecie.
Bo, czy jest ktoś, kto całymi dniami marzy, o tym co ja?

  James Jebusa Shannon "Wiosną" 1892 

Nieznane imię krąży tuż, tuż.
Rozpościera wzrok na budzący się,
wiosenny, pełen świeżości ogród.
Nie mój, nie Jego, ani Twój, a nasz.

Nigdy nie dokończone,
nie rozpoczęte rozmowy,
na zawsze pozostaną tajemnicą,
znikającą, jak człowiek we mgle.

A, może właśnie teraz,
gdy nie zasiądę z Tobą więcej,
przy jednym świątecznym stole,
poczuje Cię najmocniej?

Może, od dzisiejszego dnia,
nie tylko poduszka z dzieciństwa,
będzie przy mnie w dzień i w nocy?
Czekając, bez chwili snu, bez wytchnienia.
                                                                           
Czekając, na Jego postać, tulącą mnie,
całującą moje usta, po raz pierwszy.
Zakładającą, na mą siwą już głowę,
wianek, który sam, uplótł.

Zostań ze mną, czuwaj.
Teraz już możemy rozmawiać.
Spokojnie. Nikt nas nie usłyszy.
Nikt, poza Tym, dla którego jesteśmy.

                                                                       








Cyprian Kamil Norwid "Solo"